“Arbeiders hebben het recht om te demonstreren. We roepen de overheid van Bangladesh op onmiddellijk het geweld en de intimidatie tegen arbeiders en vakbondsactivisten te stoppen en te luisteren naar de eisen van arbeiders”, aldus Christa de Bruin van Schone Kleren Campagne.

Deze protesten en daaropvolgende repressie staan niet op zichzelf. Als gevolg van loondemonstraties in 2016 in Ashulia, een buitenwijk van Dhaka, werden tientallen fabrieken voor een week gesloten, werden 1500 arbeiders ontslagen, zo’n 30 arbeiders en vakbondsleiders werden gearresteerd en zo’n 50 vakbondsleiders doken onder. Veel vakbondsvertegenwoordigers lopen sindsdien het risico te worden gearresteerd omdat er nog aanklachten tegen hen uitstaan.

De overheid van Bangladesh negeerde al die tijd oproepen om de lonen te verhogen. Het laatste jaar is er onderhandeld om het minimum loon te herzien, maar de overheid van Bangladesh heeft tijdens in dit proces de looneis van de vakbonden (16.000 taka) naast zich neergelegd. Het nieuwe minimumloon van 8.000 taka komt daarbij lang niet in de buurt. Voor de meerderheid van de arbeiders is het basisloon nauwelijks omhoog gegaan.

Ondanks repressie en intimidatie en de beperkte vrijheid van vakvereniging in Bangladesh, hebben arbeiders en vakbondsactivisten steeds hun ontevredenheid over de loononderhandelingen en tegen het nieuw vastgestelde bedrag geuit.

Gedurende de loononderhandelingen heeft Schone Kleren Campagne kledingmerken opgeroepen publiekelijk de looneis van de arbeiders en vakbonden te steunen. Een aantal kledingmerken sprak in reactie daarop hoop uit voor een eerlijke herziening van het loon waarbij de stem van arbeiders wordt gehoord. Maar sinds het nieuwe minimum loon werd aangekondigd hebben bedrijven zich niet verder uitgesproken tegen dit bedroevend lage bedrag dat ver beneden een leefbaar loon en ver beneden de looneis van de arbeiders ligt.

Hoewel de overheid van Bangladesh toezeggingen doet en zich zegt te committeren aan een verbetering van de situatie voor arbeiders, komen recente aanpassingen van de wet niet of nauwelijks tegemoet aan nationale en internationale afspraken en uitgesproken zorgen. Vrijheid van vakvereniging blijft zeer beperkt wat het zeer moeilijk maakt voor arbeiders om zich te organiseren en op te komen voor hun belangen.