Hoe lang blijven we grote concerns die internationaal opereren ‘familiebedrijf’ noemen, vroegen wij ons dit weekend af toen we dit woord tegenkwamen in het interview met oud-manager Arnoud van Vliet van textielconcern Zeeman. Is Heineken dan ook een familiebedrijf? Noemen we Hema een familiebedrijf omdat de miljardairsfamilie Van Eerd daar de scepter zwaait?

De term familiebedrijf suggereert dat mensen elkaar kennen, dat er een zekere warme band is tussen de mensen die het bedrijf leiden en de mensen die het werk doen. Maar kan dat het geval zijn als een concern, zoals Zeeman, 1400 winkels heeft door heel Europa? Als producten uit de schappen afkomstig zijn uit bijna 200 naaiateliers en fabrieken, veelal uit Azië?

Mooi dat Trouw aandacht schenkt aan het feit dat Zeeman de lonen verbetert in 10 van deze ateliers in Azië. Elk beetje helpt. Maar dat Zeeman voor hun aandeel in de productie bijdraagt aan hogere lonen, garandeert nog niet dat het totale salaris van de arbeiders toereikend is. Bedenk ook dat in het gros van de fabrieken arbeiders nog slechts het minimumloon verdienen, dat verre van leefbaar is. Pas dus op voor window dressing!

Ook in Nederland krijgen winkelmedewerkers van Zeeman al vele jaren geen fatsoenlijke loonsverhoging. De lonen zijn al zo lang bevroren dat ervaren krachten zowat minimumloon verdienen, ook als zij er al 20 jaar werken. Werk voor opening van de winkel en na sluitingstijd wordt bovendien niet betaald door Zeeman. Overigens is het familiegevoel er onderling bij medewerkers van Zeeman vaak wel. Dus hoop op verbetering blijft.